Blast From The Past in een festival waarbij metal en hard rock liefhebbers een nostalgietrip wordt aangeboden naar lang vervlogen tijden. Dit festival gaat door sinds 2013, toen in Harelbeke. Naast het eigenlijke festival zijn er doorheen het jaar ook club shows gepland rond het thema 'Old School rock en Metal'. Sinds 2017 gaat Blast From the Past festival door in Kubox te Kuurne. Vooral wordt hierbij dus gelonkt naar de jaren '80 en de NWOBHM scene. Dat zie je ook aan de opkomst van een toch iets ouder publiek. Echter stopt het daar niet bij. Wij kregen op deze zaterdag vooral een nostalgietrip voorgeschoteld, boordevol voldoende sausjes jeugdige spontaniteit om ons bij de les te houden.
Eternal Breath (****): "meer dan ooit een goed geoliede machine, die spelplezier uitstraalt''
Hoewel Eternal Breath, die eigenlijk een beetje mede in de organisatie van dit evenement zit, een thuismatch speelt. Dient zo een wedstrijd altijd eerst te worden gespeeld. Het publiek was langzaam aan het binnen sijpelen, maar de zaal stond eigenlijk al zeer goed gevuld. Aanvankelijk had de band het een beetje moeilijk om de handen op elkaar te krijgen, maar gelukkig beschikt Eternal Breath over een imposante frontman met niet alleen een stem als een klok maar vooral een charismatische uitstraling.
De man vuurt zijn publiek aan alsof hij staat te spelen voor 10 000 wilde fans, en daarvoor krijgt hij toch een sterretje extra op zijn plantsoen. Eternal Breath bestaat eveneens uit top muzikanten, ware tovenaars met riffs en een drummer van dienst die zijn drumvellen met zoveel enthousiasme bedient, dat de adrenaline al vroeg op de dag door onze adders stroomt. Eternal Breath heeft sinds 2017 een nieuwe adem gevonden, merkten we in het verleden. Op hun laatste EP bewezen ze eveneens dat iedereen binnen de band, meer dan ooit tevoren, dezelfde richting uit kijkt.
Ook live zie je een goed geoliede machine op dat podium staan waarbinnen iedereen inderdaad diezelfde kant uitkijkt. Daardoor zien we anno 2019 dan ook een band die enorm zeer zelfverzekerd op het podium staat en bovendien tonnen spelplezier uitstraalt en daardoor met het grootste gemak iedere aanwezige, waaronder wij zelf, over de streep trekt.
Troyen (***1/2): "Technisch hoogstaande riffs, die door je ribben snijden''
De NWOBHM band Troyen zag het levenslicht in 1981 maar hield er in 1982 vroegtijdig mee op na het uitbrengen van twee demo's. Pas in 2014 herrees de band uit zijn as. Onder impuls van twee originele leden Steve McGuire (gitaar) en Jeff Badley (vocalist) werd daar nieuw bloed aan toegevoegd.
Sinds 2018 is de band versterkt met gitarist Steve Haslam en recent bassist Mark Notley. Samen vormen ze een motor die niet alleen op volle toeren draait, maar ook toveren de heren enorm hoogstaande manier riffs uit hun instrumenten die doorheen je ribben snijden als een bot mes. Meermaals stonden bij menig solo's de haren op onze armen recht, van innerlijk genot. Ook al ging dat allemaal wat diezelfde strakke lijn uit, het stoort net door dat brengen van een set boordevol voornoemde technisch vernuft totaal niet.
De lat wordt dan ook zeer hoog gelegd, en er valt nergens een speld tussen te krijgen. Iets meer spontaniteit had wellicht gemogen, maar riff liefhebbers die houden van een potje snedige gitaar partijen die hen koude rillingen bezorgen, kwamen bij deze band zeker aan hun trekken.
Asomvel (****): "In het voetspoor van Lemmy''
"De Engelse heavy metal formatie Asomvel doet al sinds 1993 de grond onder onze voeten daveren. In 2010 kwam de voormalige zanger en bassist om in een auto ongeluk. De band rekruteerde daarop Ralph Robinson, wiens vader gitaar speelt in de band. De band bracht dit jaar zelfs een nieuwe schijf op de markt. 'World Shaker'. Waarmee ze bewijzen niet te teren op oude successen alleen, maar ook vooruit te kijken.
Een toverwoord dat voor Asomvel wordt gebruikt is 'Motörhead" Schreven we in onze preview over deze band. De zeer bewegelijke frontman /zanger stormt door de gehele set van de ene naar de andere kant van het podium. Niet alleen is hij zeer bewegelijk, wat uitstraling betreft doet de man aan een jonge versie van Lemmy denken. In het voetspoor van Motörhead haalt Asomvel even verschroeiend en snel uit als hun voorbeelden. De geluidsmeter staat te trillen, dankzij het oorverdovend klankenbord dat de band uitspreidt in de zaal.
Zonder opkijken gaat Asomvel van begin tot einde op dat verschroeiend snel tempo door, tot geen geluidsmuur meer recht staat. Een mokerslag in je gezicht, waardoor je compleet murw wordt geslagen. Dat schotelt de band ons voor. Motörhead 2.0 gaan we dit niet direct noemen, maar in de Geest van hun grote helden slaat Asomvel wel degelijk even grote gensters in ons rock hart.
Dark Sky Choir (*****): "De absolute ontdekking van Blast From the Past 2019"
Dark Sky Choir, die op de valreep FIST kwam vervangen op Blast from the past, ontpoppen zich tot een van de absolute hoogtepunten van Blast From the past 2019. Deze vrij jonge band , pas ontstaan in 2016, legt de lat vanaf de eerste noot enorm hoog. Niet alleen hun laatste plaat 'End of Days' is een mijlpaal, ook live blijkt deze band meesters te zijn in het doen opborrelen van adrenalinestoten, die zorgen voor menig kippenvelmomenten.
Elk van de bandleden heeft echter het nodige metal water doorzwommen. Zo is vocalist Brian Allen een vroeger lid van Vicious Rumours en heeft ook gitarist Ira Black zijn sporen verdiend bij voornoemde, maar ook heeft ie in enkele andere prestigieuze projecten zijn kunnen getoond. Die tonnen ervaring in het vak, zorgt gelukkig niet voor het brengen van een routineklus. Integendeel zelfs. Dat de heren een potje gitaar en drum kunnen spelen, bewezen ze trouwens uitvoerig door menig solo op de planken te brengen, waar grenzen werden verlegd. Drummer Jordan Cannate jutte het publiek op, en bespeelde zijn drums niet alleen met handen maar ook met de voeten. We hebben nog maar zelden een publiek zo wild zien worden van een drum solo, bij deze solo ging het dak er zelfs prompt af. Ook gitarist Ira Black mocht door een meesterlijke solo tonen wat hij in zijn mars heeft, en ontpopt zich tot een tovenaar met riffs. De al even verschroeiende baslijnen, en bijzonder hoge stem van Brian Allen zorgen voor een kers op de taart, die ons met verstomming achterlaat.
Wat ons echter nog het meest over de streep trekt, ook al ligt het technisch vernuft zeer hoog, het wordt met zoveel spelplezier gebracht dat de band er moeiteloos in slaagt iedereen uit hun hand te doen eten. Meer nog de heren voelen aan dat ze hun publiek gemakkelijk kunnen inpakken, en doen er prompt een paar schepjes bovenop. Daardoor ontpopt Dark Sky Choir zich zowaar tot DE ontdekking van Blast From the Past 2019 door een verschroeiend hete mokerslag uit te delen, die ons compleet van de kaart doet achterblijven naderhand.
Cage (***1/2): "Strak in het pak heavy/power metal dat aan de ribben kleeft''
Heavy/Power metal band Cage is al sinds 1992 actief. De band heeft ondertussen talloze platen uitgebracht, en menig podia onveilig gemaakt. In 2015 bracht de band, in een heel andere line-up maar met nog steeds twee originele leden in hun midden, een nieuwe mijlpaal van een plaat uit 'Ancient Evil'. Het heeft hen geen windeieren gelegd, want de band werd daardoor eigenlijk prompt nieuw leven ingeblazen. De heren brengen een potje strakke power over goten met de nodige heavy metal riffs. Zonder daar eigenlijk meer of minder aan toe te voegen. Sean Peck beschikt bovendien over een bijzonder uiteenlopende stembereik, dat sterk aanleunt bij die typische heavy/power metal stijl.
Die typische Amerikaanse heavy/power metal zorgt dus wel degelijk voor menig adrenalinestoten, maar door daar niet echt iets nieuws aan toe te voegen, blijven we lichtjes op onze honger zitten. Het zal het publiek echter worst wezen, want die stonden lekker te headbangen op de strakke en energieke set die Cage hen voorschotelde. Over het technisch hoogstaand vernuft, en dat zanger Sean een ware klasse entertainer is die zijn publiek voortdurend aanport, bestaat namelijk het minste twijfel. We kunnen dan ook besluiten. Een gewoon fijn concert van een band die strak in het pak heavy/power metal brengt dat daardoor zeker aan je ribben kleeft. Dat is wat Cage ons voorschotelt op Blast From the Past.
Trance (*****): " De Hemelse kruisbestuiving tussen jonge wolven in het vak, en top muzikanten met levenservaring werkt!"
Hoogtepunt nummer twee kwam van de hand van de epische band Trance. Deze Duitse band timmert eigenlijk al sinds 1978 noest aan de heavy metal weg timmert. In 1989 was dat onder de naam Trancemission. Het jaar daarna terug onder Trance. De band hield er in 1998 mee op. Terwijl oorspronkelijke leden Antoni en Meyer Trancemission hervormden in 2000, was het eigenlijk een nieuwe band en geen naam verandering. Markus Berger en Thomas Klein vormden Trance in eveneens een nieuwe line up en brachten onder die naam in 2017 een plaat op de markt 'The Loser Strikes back'.Het meest opvallende bij Trance is die meesterlijke kruisbestuiving tussen de inbreng van oude rotten in het vak met oprichters Berger en Klein op het voorplan, en jonge wolven die het tempo zelfs nog naar omhoog duwen.
In grote mate is dit de verdienste van frontman Nick Holleman, die van veel markten thuis is. Niet alleen beschikt Nick over een hoog stembereik, hij straalt eveneens tonnen charisma uit. Spreekt het publiek voortdurend aan. Beweegt als een wervelwind over het podium, en ontpopt zich tot een klasse entertainer. Dankzij die samensmelting tussen jonge virtuozen, met muzikanten die zoveel ervaring tentoon spreiden ontstaat een indrukwekkende magie, die dan weer zorgt voor een wervelend heavy metal feest van vooraan tot ver achteraan de zaal. Trance laat daardoor een onuitwisbare indruk achter, die we niet gauw zullen vergeten.
Praying Mantis (***1/2): "Een verdiend herkenningsapplaus tot op de hoogste tribunes''
De legendarische band Praying Mantis viert zijn veertigste verjaardag, met een knaller van formaat. De band brengt het soort heavy metal dat zeer goed in het gehoor ligt, je brult de songs dan ook prompt uit volle borst mee. Elk van de bandleden doen er op hun eigen wijze alles aan om het publiek warm te houden. Niet alleen toveren de muzikanten meesterlijke riffs uit hun instrumenten, de bijzonder goed bij stem zijnde frontman doet menig hart sneller slaan door zich te ontpoppen tot een klasse entertainer.
Die jarenlange ervaring heeft ook nu weer niet gezorgd voor het afleveren van een routineklus. Het zou naderhand zelfs een rode draad blijken doorheen elk van de concerten, want spontaniteit kwam overal om de hoek kijken. Het meest memorabele moment was toen de band een prachtige versie bracht van 'Simple Man', een song van Lynyrd Skynyrd' Een song die door de hele zaal werd meegebruld. Wat dan weer zorgde voor een ware golf aan kippenvelmomenten. Prayin Mantis breit daar een mooi vervolg aan met songs als 'Children of Earth', allemaal songs die werden gevolgd door een daverend herkenningsapplaus en de old school heavy metal fan in ons, weer een oorgasme van jewelste bezorgde.
Exiter (****1/2); "Snel, sneller, snelst''
Plots werden alle registers compleet open gegooid. Dit met dank aan de Canadese speed metal pioniers Exiter. Deze legendarische band, gevormd in 1978, heeft een grote invloed gehad op thrash metal gebeuren. En dat zetten ze door middel van een verschroeiende harde, snelle en oorverdovende set dan ook meermaals in de verf. ''Of het dak er gaat afgaan? Daar bestaat het minste twijfel over'' schreven we in onze preview.
Nu Exiter legt de speed metal lat inderdaad enorm hoog en laat er geen twijfel over bestaan dat ze ook anno 2019, ondanks vele personeelswissels, nog steeds stevig in hun schoenen staan. Exiter is zo een band die je letterlijk bij de strot grijpt, en niet meer loslaat tot niemand meer stil staat. Ook nu weer verdrijft spontaniteit elke vorm van het afleveren van routine klussen, en daar zijn we zeker niet rauwig om. Mokerslag na uppercut deelt Exiter uit, van begin tot einde gaat de band als een alles vernietigende pletwals tekeer. Het publiek wordt volledig wild, en Exiter voelt prompt aan dat ze het publiek gemakkelijk mee krijgen en blijft dus gewoon doorgaan tot inderdaad niemand meer stil staat. Het zorgt zelfs voor enkele stevige moshpits. Er vliegen wat bekertjes in de lucht, samen met de meerdere daken. Kortom: Zoals was te verwachten, doet dit aantreden van Exiter de zaal op zijn grondvesten daveren. Waardoor je naderhand totaal verweest achterblijft.
Grave Digger (***1/2): "Herkenbare songs met een hoog meebrul gehalte, zorgen voor een nostalgische kers op de taart''
De Duitse band Grave Digger zijn door de jaren heen uitgegroeid tot pioniers wat betreft power/speed metal en het maken van mythologische en historische teksten en onderwerpen binnen hun muziek. Het zorgt voor knappe platen als 'Heavy Metal Breakdown' (1984), ‘Witch Hunter’ (1985), ‘War Games’ (1986), ‘The Reaper’ (1993). Eén voor één schijven die zijn uitgegroeid tot ware klassiekers binnen hun genre.
Grave Digger verstopt veel sage en ridderverhalen in hun muziek, dat zie je niet alleen aan de teksten. Ook de manier waarop de songs worden gebracht, doen je terugkeren naar de Middeleeuwen. Naar goede gewoonte was de podium aankleding vrij sober. Enkel de opkomst van de gemaskerde 'reaper' in monnik pij zorgde voor een beetje visueel effect. Grave Digger heeft echter nooit die visuele effecten nodig gehad om je met hun toch herkenbare songs compleet murw te slaan. Dat laatste is ook nu weer het geval. De band rond een nog steeds vrij goed bij stem zijnde Chris Bolthendahl, die zijn publiek voortdurend aanport, doet dan ook een wervelend power/speed metal feest ontstaan waarbij de haren op onze armen nog een laatste keer omhoog kwamen te staan.
Ook al zitten er veel clichés in zowel de songs, als de bindteksten van Chris. Het zorgt ervoor dat je die songs als 'The Dark of the sun', 'Exhalibur' en ander moois van begin tot einde staat mee te brullen. Ook al was dat publiek naar het einde toe, het was toch al rond middernacht, sterk uitgedund. Grave Digger zorgde uiteindelijk met het overbekende 'heavy Metal Breakdown' voor een nostalgische kers op de taart, om deze zeer geslaagde editie van Blast from the Past met een knaller van formaat af te sluiten.
Organisatie: Blast From the Past + loud & Proud VZW
Met dank aan Erik Van Damme van Musiczine voor het uitstekend review!