Hellfeeeest!! Als 1 van de grootste metal festivals in Europa met een kleine 60000 man per dag hield Hellfest dit jaar zijn dertiende editie en wat voor een edite! Een knaller van een affiche en stralend weer stonden ook dit jaar terug voor hét Metal feest van het jaar!
Zoals elk jaar begint Hellfest op een ongoddelijk vroeg uur, de eerste band staat al om 10:30 's morgens op de planken, maar na een dag rijden en een pre-party op de camping site de donderdag besluit ik wijselijk om iets later te beginnen. The Chris Slade Timeline band speelt om 13:35 en dat is wel vroeg genoeg voor een eerste dag. Chris Slade Timeline brengt muziek uit de lange carrière van deze haast legendarische drummer. Zijn meeste faam komt waarschijnlijk van AC/DC maar de man speelde onder meer met Gary Numan, Tom Jones, Uriah Heep, Manfred Mann's Earth Band, Paul Rodgers, Jimmy Page, David Gilmour en nog vele andere.
De setlist weerspiegelde dan ook de immense carrière van deze man, Dirty Deeds Done Dirt Cheap (AC/DC), The Razor's Edge (AC/DC) een tribute aan Gary Moore & Phil Lynott in de vorm van Parisienne Walkways, Back In Black (AC/DC), Comfortably Numb (Pink Floyd), Thunderstruck (AC/DC), Riff Raff (AC/DC) en uiteraard Highway To Hell (AC/DC). Een stevige set om wakker te worden dus, al had ik graag ook enkele Manfred Mann nummers gehoord.
Sons Of Apollo was voor mij een onbekende naam, maar toen ik zag wie er in deze band speelde wist ik genoeg. Dit is een supergroep om U tegen te zeggen! Mike Portnoy op drums, Billy Sheehan op bass, Ron "Bumblefoot" Thal op gitaar, Derek Sherinian op keyboards en Jeff Scott Soto op zang, als dat geen ingredienten zijn voor goeie muziek dan weet ik het ook niet meer!
Het eerste dat opvalt als de mannen op het podium komen zijn de instrumenten, zowel de gitaar van Ron "Bumblefoot" Thal als de bass van Billy Sheehan hebben een dubbele nek en beide gaan er 100% voor! De eerste verrassing van de dag is al een feit!
Rose Tattoo is terug van weggeweest! De laatste keer dat ik deze mannen op een podium zag was denk ik in 2008 op Graspop. Hier zijn we dan 10 jaar later en Gary Stephen "Angry" Anderson staat voor mij (en mijn camera) samen met Dai Pritchard, Bob Spencer, Mark Evans en John "Watto" Watson. Angry Anderson staat op het podium, fles wijn in de hand en laat het feestje maar beginnen!
Klassiekers zoals Rock 'n Roll Outlaw & Nice Boys passeren de revue evenals de vele kreken voor "FREEDOM!" door Angry Anderson.
Onder het motto van "laten we eens iets nieuws proberen" had ik het lumineuze idee om eens naar Converge te gaan kijken, een band in een genre waar ik totaal niet thuis ben en ik vrees dat dat nog wel even zo zal blijven. De mannen hebben een sterke drive en staan overtuigend op het podium, Jacob Bannon brult haast de longen uit zijn lijf maar slaagt er niet in om mij te overtuigen. Ik vermoed wel dat het vooral aan mij ligt want meute metalheads die aan het podium staan te moshen heeft het duidelijk naar hun zin.
Regelmatig zie je een naam verschijnen op de affiche van Hellfest die je in geen jaren nog op Europese bodem gezien hebt. Ook dit jaar was er zo'n naam: Joan Jett and the Blackhearts! Joan Jett brak initieel door met de band The Runaways (je weet wel, Cherry Bomb!) en is voor zover ik weet al meer dan 20 jaar niet meer in onze contreien geweest en da's een spijtige zaak want Joan Jett staat garant voor een vet feestje! Het mag dan al geen metal zijn, maar swingen doet het! Een leuke set met klassiekers als Cherry Bomb, I love Rock & Roll & zelfs Crimson & Clover passeren de revue en tienduizenden Metalheads zagen dat het goed was!
Ook Europe was dit jaar terug van de partij maar ik moet toegeven dat dit een van hun zwakkere optredens was, niet dat Joey Tempest slecht zong of dat John Norum naast de noten speelde, maar er ontbrak net dat ietsje extra, er zat geen schwung in. Iedereen zal wel eens een off day hebben zullen we maar denken dan.
Nog een vreemde eend in de bijt is Steven Wilson. In 1987 richtte hij Porcupine Tree op maar tegenwoordig is hij op de baan als solo artiest. Een strakke set van Prog Rock met meesterlijk gitaarwerk volgt en laat er geen twijfel over bestaan: de kerel kan spelen! Al zal zijn sound niet voor iedereen zijn, toch was dit een goed optreden en als je van Prog Rock houdt moet je zeker eens zijn materiaal opzoeken.
Over de Hollywood Vampires is al veel gezegd geweest, de ene noemt het een cover band, de andere zegt dan weer dat het een money grab is, maar wat ik kan zeggen na de show van Hollywood Vampires is dat het een verdomde goeie band is! Niet moeiljk eigenlijk als je ziet wie er buiten Johnny Depp nog allemaal in de band zit: Alice Cooper, Joe Perry, Tommy Henriksen & Glen Sobel, dit is geen schoolbandje! Johnny Depp kan wel degelijk verdomd goed gitaar spelen.
De band speelt een mix van covers opgedragen aan gevallen helden en eigen werk en het is gewoon een strakke show.
Na de vampires gaan we naaar Stone Sour, het solo project van Cory Taylor, je weet wel, de stem van Slipknot. Stone Sour is meer traditionele Heavy Metal (zeker in vergelijking met slipknot) en dit toont aan hoe veelzijdig Taylor eigenlijk wel is. Ik denk niet dat er een genre is dat de man niet kan zingen. Een strakke show volgt en de band vliegt er in met "Whiplash Pants". Een goede show met een goede set.
De laatste band voor mij van de dag is Judas Priest. Rob Halford en zijn cohorten brachten dit jaar hun nieuwste album 'Firepower' uit en daar hoort nu eenmaal een tour bij. De Metal God is dan ondertussen wel al 66 jaar en pensioengerechtigd, de man heeft nog steeds een kast van een stem! Een uitstekende show dus met een goede mix van oud & nieuw werk.