Op een zomerse zaterdag trekken we naar het Kempense Retie voor de 14de editie van Retie Rockt. Dit festival dat plaats vindt onder de statige bomen van het gemeentepark ''t Schijf' mikt op twee zeer uiteenlopende doelgroepen, wat toch wonderwel werkt: het hardere rockwerk op het openluchtpodium enerzijds en het meer dance gerichte publiek in een uit 2 grote samengevoegde zeecontainers opgebouwd overdekt podium "de draaischijf".
Het is redelijk vanzelfsprekend dat wij ons hier gaan concentreren op het openluchtpodium, aangezien niemand van ons zich op zinnige manier over dance kan buigen (of we dat over rock een aanverwanten wel kunnen is natuurlijk ook een open vraag )
The Heavy Crown
Dit Brugse trio krijgt de taak te openen voor een park met nog bitter weinig volk. Desondanks kwijten ze zich met verve van hun taak met hun pretentieloze retro-rock, zwaar gebaseerd op de zwaargewichten van het eind van de sixties en het begin van de seventies. Hier en daar verlaten ze een beetje hun klassieke powertrio formatie doordat de bassist overschakelt op toetsen.
Het geheel werkt aanstekelijk, enkel komt de stem wat mat over
Bark
Volgende op de affiche zijn de Antwerpse dolle honden van Bark. Niet alleen wordt hie rmuzikaal direct een aantal versnellingen hoger geschakeld, ook vóór het pdium is er een pak meer volk en sfeer te bespeuren.
Zoals bij alle voorgaande malen dat we Bark reeds aan het werk zagen kunnen we ook hier niets anders vaststellen dat dat ze er de volle 200% tegenaan gaan. Niet alleen bulkt hun set van de power, we zien ook vlotte interactie tussen de muzikanten onderling enerzijds en band en publiek anderzijds.
Zanger Ron Bruynseels gaat als een bezetene, of beter gezegd een dolle hond, te keer zonder daarbij evenwel het spoor van de tracks bijster te geraken. Dit toch niet echt piepkleine podium is voor hem duidelijk te klein!
Navarone
Met Navarone van bij de noorderburen staat er terug een meer retro act op het podium, waarbij deze band meer leentjebuur speelt bij Led Zeppelin en consoorten.
Muzikaal zit het allemaal strak in elkaar, met een bij wijlen schitterende stem, die jammer genoeg wat te veel onder allerhande effecten bedolven wordt. Het lange trage stuk midden in de set doet de sfeer wel wat zakken, lijkt ons niet echt geschikt voor deze omgeving/situatie.
The Guru
Met The Guru Guru staat er opnieuw een Vlaamse band op het podium. De innerlijke mens wil echter ook wat, en we zakken dus af naar de achterkant van het terrein waar in de catering voorzien wordt door enkele voortreffelijke food trucks. Hier is het ook aangenaam toeven in de schaduw van het majestueuze bladerdak.
Onder het genot van een lekkere Chili con carne en een fris pintje aanschouwen we vanuit de verte de zéér energieke show van dit 6-koppige collectief, die op bizarre wijze afgesloten wordt doordat zanger Tom Adriaenssens met zijn microfoon het podium af stapt, door het publiek stevent om via de hoofdingang te verdwijnen ...
Dÿse
Nog een buitenlandse band, in dit geval uit Duitsland. Dÿse brengt wat ze zelf op hun backdrop redelijk tongue in cheek 'the new wave of German boisrock" noemen, maar je mag dit gemakshalve lezen als noiserock.
En "noise" produceren ze met hopen. Ondanks dat ze slechts met 2 op het podium staan zetten deze kerels uit de voormalige DDR een echte wall of sound neer aan een verschroeiend hoog tempo.
Dit zorgt er echter voor dat niet alles altijd even coherent overkomt, maar we stellen toch een aantal sterke momenten vast,met name als het tempo wat zakt.
Rhea
Met het Oostvlaamse Rhea krijgen we een redelijk variatie-arme set met een typisch StuBru 'indierock' geluid. Op zich niks mis mee, maar het mist wat eigen identiteit ...
Dit wordt echt niet opgelost die zich lijkt te willen voordoen als een soort nieuwe Hendrix.
Audrey Horne
Reeds toen we eind vorig jaar ter elegenheid van hun nieuwe album een gesprekje met zanger Toschie hadden (https://metalheads.be/interviews/interview-met-torkjell-r%C3%B8d-toschie...) gaf deze te kennen dat de band deze zomer op een Vlaams festival zou staan. Hij moest ons toen echter de naam schuldig blijven.
Het was dus Retie Rockt.
Met reeds verschillende maanden toernee voor hun recentste album 'Blackout' onder de gordel staat hier een geöliede machine en dat is te merken.
Met een set die voor de helft uit nummers van het nieuwe album bestaat maken ze het zich niet makkelijk, maar hun energie en vibe werken dermate aanstekelijk dat het ondertussen zeer talrijke publiek zich méér dan gewillig door Toschie laat opzwepen. Gedragen door een ijzersterke ritmesectie laat hij geen kans onbenut om het publiek bij de set te betrekken, hierbij ook door de gitaristen bijgestaan.
Ook hier is het podium duidelijk te klein!
Deze band willen we meer zien in onze kontreien.
Diablo Blvd.
Voor we de headliner op het podium krijgen worden we geconfronteerd met zo'n typisch 'modern' soundcheck probleem. Waar om toch steeds alles harder en harder dan al de rest willen afregelen? Met hier of daar juist het volume te laten zakken krijg je dikwijls een betere sound.
Maar dan nu de afsluiter, één van de gezichten van de huidige Belgische metalscene. De reden dat het 'mainstream gepeupel' ooit ook eens naar metal geluisterd heeft ... Diablo Blvd. Het is sowieso een moeilijke plaats vandaag, na de show van Audry horne waarvoor zovelen hier waren, maar rondkijkend zien we op dit moment wel Diablo t-shirts in het publiek.
Veel crowd surfers, circle pit, wall of death... de energie in het publiek is vandaag nog niet zo groot geweest of is iedereen hier even de alcohol uit zijn lijf aan het zweten? Er wordt wel degelijk een feestje gebouwd. Bij de vraag "Mannen steek eens wat licht omhoog voor het volgende nummer." komt de boerenbuiten naar boven: old school aanstekers ipv smartphones ... Laat ons dan ook maar eens mijmeren naar de goeie oude tijd.
Bij het voorlaatste nummer Deadlights krijgen ze alle handen in de lucht om dan Retie Rockt af te sluiten met hun bekende Black Heart Bleed dat uit volle borst(en) wordt meegebruld. Zo laten ze de festivalgangers achter met nog een klein hongerke voor nog meer metal.
