Ondertussen zijn we al wat bekomen van het feestje van gisteren en we beginnen de dag om iets voor 12 want 10:30 is nog steeds véél te vroeg voor een zaterdag. Om wakker te worden lijkt er me weinig beter dan het Franse Black Bomb A! Deze Franse meute weet als geen ander om een feestje neer te zetten en zijn live altjd een knaller! Metalcore zoals het hoort!
Ondertussen is ook het droeve nieuws van het overlijden van Vinnie Paul over Hellfest getrokken en krijgen we de eerste odes te horen, iets wat het rest van het weekend nog vaak zal gebeuren.
Na het metalcore geweld van Black Bomb A gaan we naar een band uit de U.K.. Savage Messiah speelt een mix van Thrash & traditionele Heavy Metal. Weinig vernieuwend misschien maar toch slagen ze er in om het allemaal fris te laten klinken en in een mum van tijd hebben ze wei mee, een wei die al zeer goed gevuld is zelfs.
En nu tijd voor iets totaal anders! Eskimo Callboy kan je best omschrijven als 'Partycore', het is een groep die je moeilijk serieus kunt nemen (zeker als je naar de nogal simplistische teksten van hun nummers gaat luisteren) maar wat je wel moet toegeven is dat de mannen weten hoe je een feestje bouwt!
De eerste ontgoocheling van de dag echter is L7, enkele technische problemen met de gitaar en een gebrek aan spunk zorgde ervoor dat de show nogal plat was, er zat weinig pit in en ok, de dames zijn dan wel allemaal al wat jaren ouder, toch had ik graag wat meer passie gezien in het optreden.
De volgende Franse band is er eentje die de inspiratie haalde uit de Japanse animatie reeks 'Hokuto No Ken', ook wel beter gekend als 'Fist of the North Star', een populaire serie die in de jaren '80 als 'Ken Le Survivant' te zien was in het kinder programma 'Club Dorothée', wat tot grote verontwaardiging leidde bij de ouders en in de politiek omwille de zeer gewelddadige inhoud. Maar even terug naar de band, Rise Of The North Star is een crossover Thrash band met een zeer sterke podium aanwezigheid en het klinkt nog niet onaardig ook! Zeker een aanrader voor de liefhebbers van het genre.
Terug naar de meer traditionele Heavvy Metal met het Amerikaanse Tremonti. Eerder dit jaar brachten ze hun nieuwste album 'A Dying Machine' uit en dus bevatte de set nogal wat nummers van dit nieuwe album. 'Bringer Of War', 'Throw Them To The Lions' & 'A Dying Machine' passeerden de revue. Een sterk optreden.
Enkele collega's hadden me aangeraden om naar Powerflo te gaan kijken en man, ben ik blij dat ik naar hen geluisterd heb! Sen Dog van Cypress Hill, Billy Graziadei van Biohazard, de Belg Christian Olde Wolbers uit Fear Factory, Roy Lozano en Sam Boyd. Een show om U tegen te zeggen! Sen Dog is een imposant figuur en een verdomd goeie frontman, Billy is een beest op het podium en Christian moet niet voor hem onderdoen!
Ook Jonathan Davis heeft een solo project, en het klinkt als een beetje als een meer folky Korn, ik kan niet zeggen dat het slecht was, maar het ontbrak aan kracht en overtuiging.
Body Count is in the house Yo! Ice Mother Fuckin' T, Bitch! Hoe kan ik in hemelsnaam schrijven hoe een Body Count show is met een publiek van enkele tien duizenden? Een storm van crowd surfers, mosh pits links & rechts en hard f'cking music!
De mannen komen het podium op met Slayer's Raining Blood en het feest barst los! Het enige die de show wat tempert, is een wat baggere klank en de zon die nog veel te laag aan de hemel staat.
Eén ding is zeker: Talk Shit, Get Shot!
In 2014 zag ik Limp Bizkit op Graspop en man wat was dat een bagger iets, de klank was afgrijselijk slecht en ik herkende amper de nummers dus ik twijfelde of ik zou blijven voor Limp Bizkit, de dorst begon stilletjes aan door te dringen. Ik was eerst van zin alleen band te fotograferen maar toen de show begon, wist ik genoeg: Dit is een feestje dat ik niet mag missen! Wat een verschil goed geluid kan maken!
Als intro koos de band 'Purple Rain' van Prince en het feestje stak van wal met 'Hot Dog' gevolgd door 'Rollin'' & 'Nookie'. Halverwege de show steekt Fred Durst een heuze karaoke sessie in gang met stukjes Metallica, Iron Maiden, Megadeth, Slayer en zelfs Nirvana en ook enkele covers zoals 'Killing in the Name' (Rage Against The Machine) en 'Faith' van George Michael. Zelfs het Franse volkslied passeert de revue. En gitarist Wes Borland vond het podium blijkbaar ook niet groot genoeg want deze duikt het publiek met gitaar en al!
Zonder twijfel een van de beste shows van het weekend!
