HellFest – het grootste metalfestival van Frankrijk – is een vierdaags spektakel met zes podia en 184 bands. Op elk moment zijn er drie podia tegelijk actief.
Om jullie een zo volledig mogelijke indruk te geven sloegen wij van Metalheads.be de handen in elkaar met onze vrienden van MUSIKA. Twee fotografen/journalisten trokken van podium naar podium, gewapend met camera’s, zonnecrème en liters water, om verslag uit te brengen van dit vierdaagse metalwalhalla. Op beide websites vind je unieke foto’s, dus zeker eens gaan kijken!
Ondanks deze inzet hebben we toch keuzes moeten maken: restricties van het organisatie en/of het management van bepaalde bands, tussen de mensenzee laveren met ons dure fotomateriaal, maar ook de noodzaak tot het versterken van de innerlijke mens zorgen er samen voor dat we niet van elke band foto's hebben of zelfs iets kunnen vertellen.
De eerste festivaldag begon met een klap: een staalblauwe hemel, een brandende zon en temperaturen die al snel richting de 32 graden gingen. De camping lag er al vroeg levendig bij, met mensen die hun tenten probeerden koel te houden met geïmproviseerde schaduwdoeken, terwijl anderen zich al aan hun eerste pint waagden. Gelukkig begonnen de eerste optredens pas rond 16u30, wat ons de kans gaf om rustig te acclimatiseren, de festivalweide te verkennen en ons mentaal voor te bereiden op een dag vol muzikale mokerslagen.
Mainstage 1 – Van Darth Vader tot cello-metal
Skindred
De eer om HellFest 2025 op gang te trappen viel te beurt aan Skindred, en dat deden ze met een knal. Frontman Benji Webbe verscheen in Darth Vader-outfit, mét lichtzwaard, en zette meteen de toon: dit zou geen gewone show worden. Hun unieke mix van metal, reggae, punk en elektronische beats werkte aanstekelijk – de hele weide stond te dansen, te springen en te lachen. Het publiek werd opgezweept met meezingmomenten, groovy riffs en een energie die je gewoon niet kon negeren. Skindred bewees dat je geen headliner hoeft te zijn om een festival te doen ontploffen.
Apocalyptica
Na de uitbundigheid van Skindred bracht Apocalyptica een totaal andere sfeer. De Finse cellisten verschenen in stijl en brachten hun befaamde Metallica-set met een elegantie en intensiteit die je kippenvel bezorgde. De klassieke cello’s klonken krachtig en rauw, maar tegelijk verfijnd en emotioneel. Het publiek luisterde ademloos, sommigen met gesloten ogen, anderen headbangend op de herkenbare riffs in een nieuw jasje. Een magisch moment van rust en kracht, perfect in balans.
Airbourne
Tijd om het gaspedaal weer in te duwen. Airbourne stormde het podium op met hun typische Australische bravoure. Bierblikken vlogen door de lucht, gitaren gierden en frontman Joel O’Keeffe rende als een bezetene over het podium. Hun old-school hardrock à la AC/DC sloeg in als een bom. De moshpits lieten niet lang op zich wachten en de sfeer was ronduit uitzinnig. Dit was pure rock-’n-roll, ongefilterd en recht uit het hart.
Till Lindemann & Korn
Voor de headliners golden er strikte fotografiebeperkingen, maar dat hield de massa niet tegen om in groten getale af te zakken naar Mainstage 1. Till Lindemann, bekend van Rammstein, bracht onder eigen naam een duistere, theatrale show die trouw bleef aan de Neue Deutsche Härte-stijl. Later op de avond mocht Korn het licht doven met hun typische nu-metalgeluid. Wij kregen er helaas weinig van mee – soms moet je keuzes maken op HellFest.
Mainstage 2 – Chaos, emotie en manga-metal
Seven Hours After Violet
De eerste klanken op Mainstage 2 kwamen van het Zweedse Seven Hours After Violet. Hun mix van nu metal en metalcore, met rapvocalen en bouncy drums, zorgde meteen voor beweging in het publiek. De band speelde strak en met overtuiging, en zette de toon voor een avond vol energie.
Kim Dracula
Wat daarna volgde, was pure chaos – in de beste zin van het woord. Kim Dracula bracht een genre-overschrijdende show vol theatrale flair, Lady Gaga-achtige zanglijnen, brute breakdowns en visuele spektakels. Het publiek wist niet wat het meemaakte, maar liet zich gewillig meezuigen in dit bizarre universum. Een van de meest verrassende acts van de dag.
Imminence
Tijd voor emotie. Imminence bracht een intense set waarin agressieve metalcore en gevoelige vioolpartijen elkaar perfect aanvulden. Frontman Eddie Berg schakelde moeiteloos tussen screams en cleane zang, en de band speelde met een filmische flair die je helemaal meesleepte. Een hoogtepunt voor wie houdt van melodie én kracht.
Rise Of The Northstar
Alsof een anime tot leven kwam: Rise Of The Northstar verscheen in vechterskostuums en bracht een explosieve mix van hardcore, nu metal en Japanse invloeden. Circlepits, stagedives en een wall of death volgden elkaar in sneltempo op. Niet helemaal onze stijl, maar het publiek ging compleet uit z’n dak.
Electric Callboy
Deze populaire band lieten we bewust links liggen. Hun mix van electronicore, metalcore en post-hardcore is simpelweg niet onze smaak – maar de fans genoten zichtbaar en de tent stond afgeladen vol.
Temple – Donker, dreigend en dromerig
Misþyrming
De IJslandse black metalband Misþyrming opende met een set die je meteen bij de keel greep. Een lange, onheilspellende intro werd plots doorbroken door een muur van geluid. Koud, dreigend en intens – dit was black metal in zijn puurste vorm.
Thy Catafalque
Uit Hongarije kwam Thy Catafalque, met een eigenzinnige mix van avant-garde metal en black metal-elementen. Vier vocalisten – twee mannen, twee vrouwen – zorgden voor een boeiende variatie, en muzikaal zat het bijzonder goed in elkaar. Een intrigerende en verrassende set.
Ihsahn
De Noorse meester van de experimentele black metal bracht een technisch hoogstaande show. Zijn gitaarspel was indrukwekkend, zijn stem krachtig en dreigend. De show was eerder statisch, maar muzikaal van topniveau.
Sun O)))
Twee schimmen in een rookgordijn, een muur van versterkers en een geluid dat je letterlijk voelde trillen in je borstkas. Sun O))) bracht een drone/doom-set die ons de eerste tien minuten wist te grijpen, maar daarna wat inzakte. Voor fans van het genre ongetwijfeld een spirituele ervaring.
Alcest
De Fransen van Alcest sloten af met een dromerige mix van shoegaze en post-black metal. Rustige passages wisselden af met krachtige uitbarstingen, en de sfeervolle podiumaankleding maakte het plaatje compleet. Een prachtige afsluiter van een intense dag.
Altar – Deathcore, groove en een beukende finale
Disconnected
De eer om het Altar-podium te openen ging naar het Franse Disconnected, die last-minute invielen voor Walkways. Geen probleem, want deze progressive metalband stond er met volle overtuiging. De band straalde energie uit, met een frontman die het publiek meteen wist mee te krijgen. Hun sound was krachtig, melodieus en technisch strak. De tent liep snel vol en de sfeer zat meteen goed. Een sterke opener die bewees dat ook invallers het publiek kunnen inpakken.
Mental Cruelty
Van melodie naar pure agressie: Mental Cruelty uit Karlsruhe bracht een mokerslag van een set. Hun symphonic deathcore klonk bruut, intens en compromisloos. Blastbeats, diepe growls en een muur van geluid overspoelden de tent. Het publiek ging volledig uit z’n dak – circlepits, headbangen en vuisten in de lucht vanaf de eerste noot. De band speelde met een ontembare energie en liet een verpletterende indruk na.
Fit For An Autopsy
Alsof het nog niet genoeg was, kwam Fit For An Autopsy er nog eens stevig overheen. Deze Amerikaanse deathcoreband bracht een set die technisch indrukwekkend en emotioneel geladen was. De riffs sneden als messen door de lucht, en de breakdowns deden de grond daveren. De band gaf alles, en het publiek gaf het dubbel terug. Een perfecte wisselwerking tussen band en fans – dit was deathcore op z’n best.
Jinjer
Wat volgde, was misschien wel het hoogtepunt van de dag op Altar. Jinjer, uit Oekraïne, bracht een explosieve mix van metalcore, djent, groove en progressive metal. Frontvrouw Tatiana Shmayluk is een fenomeen: haar vocale bereik, van diepe grunts tot loepzuivere zang, is ronduit indrukwekkend. De tent stond afgeladen vol, en zelfs buiten stonden mensen mee te springen. De energie was zinderend, de sound strak en de vibe ronduit euforisch. Een absolute triomf.
Whitechapel
Wie dacht dat het na Jinjer niet intenser kon, had het mis. Whitechapel sloot de avond op Altar af met een furieuze set die alles en iedereen verpletterde. Hun deathcore klonk massief, donker en loeihard. De band haalde werkelijk alles uit de kast: dubbele basdrums, diepe grunts, razende riffs. Het publiek, al murw gebeukt door de vorige acts, vond toch nog energie voor een laatste moshpit. Een afsluiter die je voelde tot in je ruggengraat.
Warzone – Punk, chaos en cultstatus
De Warzone is een wereld op zich binnen HellFest. Hier geen bombastische lichtshows of theatrale visuals, maar pure, rauwe energie. De sfeer is er rebels, de attitude oprecht, en het publiek bestaat uit een kleurrijke mix van punks, skaters, crusties en metalheads die houden van een stevige portie anarchy.
Soft Play
Door omstandigheden misten we helaas de eerste twee bands op Warzone – onze excuses aan Teen Mortgage en Street Dogs. We pikten in bij het Britse Soft Play (voorheen bekend als Slaves), die hun rauwe punk met een flinke dosis Britse working-class attitude op het publiek loslieten. Muzikaal was het niet altijd even strak, maar dat leek niemand te deren. De energie zat goed, de chaos was charmant, en de fans gingen volledig mee. Toch bleef het optreden wat hangen tussen charme en rommeligheid – voor sommigen een hoogtepunt, voor anderen wat richtingloos. Maar dat is punk: je neemt het zoals het komt.
The Hellacopters
De Zweedse rockers van The Hellacopters brachten een stevige mix van garage rock, hard rock en punk. Sinds 1994 zijn ze een vaste waarde in het genre, en ondanks een pauze tussen 2008 en 2016, stonden ze er met volle overtuiging. Hun set was energiek, strak en doordrenkt van rock-’n-roll. De weide voor Warzone stond goed vol, en het publiek genoot zichtbaar. Toch misten wij net dat tikkeltje extra om volledig overtuigd te zijn – misschien omdat hun sound iets te gepolijst klonk voor deze ruige setting.
Turbonegro
Afsluiten deden we met een knal: Turbonegro, de Noorse punkrockers met een cultstatus die hun gelijke niet kent. Gehuld in leren outfits, zonnebrillen en een flinke dosis ironie, brachten ze een show die balanceerde tussen punk, glam en pure camp. Klassiekers als “All My Friends Are Dead” en “I Got Erection” werden luidkeels meegebruld. De interactie met het publiek was hilarisch, de sfeer uitzinnig. Het geluid was rommelig – maar dat hoort zo bij deze stijl. Turbonegro is niet voor iedereen, maar wie hen kent, weet: dit was een memorabele afsluiter vol attitude, humor en punkrock in zijn meest theatrale vorm.
Valley – Trage riffs, psychedelische trips en stonerlegendes
De Valley-stage is de plek waar de riffs traag, zwaar en hypnotiserend zijn. Hier geen snelle blastbeats, maar logge grooves, fuzzpedalen en een publiek dat liever knikt dan springt. De sfeer is gemoedelijk, de rookmachines draaien overuren, en de muziek voelt vaak als een trance.
Tar Pond
De Zwitsers van Tar Pond mochten de dag openen op Valley. Hun doom metal klonk traag, slepend en zwaar als lood. Lange instrumentale passages en een minimalistische aanpak zorgden voor een duistere sfeer. Technisch zat het goed, maar echt raken deed het ons niet – misschien omdat het allemaal nét iets te traag en afstandelijk bleef. Een degelijke opener, maar geen blijvende indruk.
Slomosa
Wat een verschil met Slomosa, het Noorse viertal dat zichzelf omschrijft als “tundra rock” – een mix van stoner rock en metal met een frisse, energieke twist. Hun sound was krachtig, groovy en verrassend toegankelijk. De band speelde met veel overtuiging en wist het publiek moeiteloos mee te krijgen. De goed gevulde Valley-weide genoot zichtbaar van deze opkomende parel. Een van de aangename verrassingen van de dag.
Chat Pile
Chat Pile uit de VS bracht een bizarre mix van noise rock en sludge. Hun sound was rauw, dissonant en ongemakkelijk – en dat was duidelijk de bedoeling. Het publiek was verdeeld: sommigen stonden in trance te genieten, anderen dropen af. Wij vielen eerder in die laatste categorie. Hun muziek is zonder twijfel uniek, maar het “love it or hate it”-gehalte lag bijzonder hoog.
Monkey3
Tijd voor een psychedelische pauze. Monkey3, een instrumentale stoner/psych band uit Zwitserland, bracht een hypnotiserende set vol trage opbouw, gelaagde gitaarpartijen en kosmische visuals. Geen woorden, geen zang – enkel muziek die je meevoerde op een innerlijke reis. Veel mensen stonden met gesloten ogen te luisteren, wiegend op het ritme. Technisch zat het strak, en de dynamiek was indrukwekkend. Een perfecte ontsnapping aan het festivalgeweld.
Orange Goblin
De Britse stoner-veteranen van Orange Goblin mochten de Valley afsluiten, en dat deden ze met stijl. Frontman Ben Ward is een imposante verschijning, en zijn charisma werkte aanstekelijk. De band bracht nummers van hun recente album “Science, Not Fiction”, afgewisseld met klassiekers. Hun mix van doom, heavy rock en stoner klonk live krachtig en overtuigend. Geen franjes, geen gimmicks – gewoon pure, eerlijke rock met een Britse nuchterheid. Een waardige afsluiter voor een podium dat vandaag bol stond van de trage, zware pracht.
