Time flies when you're having fun, het is al reeds de derde en laatste dag van Hellfest en ja, 10:30 blijft een ongoddelijk uur. We beginnen de dag met de traditionele Power metal van het Duitse Orden Ogan, een goed begin van de dag.
Met Stray From The Path hebben we de laatste ook onze laatste metalcore van het weekend. De politiek geladen teksten passen perfect bij het imago van deze band en weerspiegelt het sentiment van vele muziekanten: Fuck Trump! Hoogtepunt van de show is echter het moment dat zanger Drew York het publiek in duikt voor te crowdsurfen.
Ordan Ogan is niet de enige Duitse power metal band die we vandaag zien, ook Primal Fear is van de partij en zoals altijd zorgen deze mannen voor een feestje. Stuk voor stuk zijn de bandleden meester muzikanten en de klank zit perfect.
Een band waar ik al veel goeds van hoorde, is Shinedown, en terecht! Wat een klasse! Brent Smith heeft een krachtige stem en weet hoe deze te gebruiken. Hij bespeelt het publiek alsof hij hiervoor geboren is en als hij een 'wall of death' instigeert in het publiek weet je hoe laat het is. Een band om in de gaten te houden!
Een band die momenteel een hype beleeft, is In This Moment, Instagram staat bol met foto's van Maria Brink maar ik moet bekennen... ik vond het maar weinig vlees hebben. De show komt niet echt tot zijn recht op een main stage in volle daglicht en muzikaal vind ik het ook maar magertjes. Soms is teveel hype ook niet goed.
Ook Asking Alexandria kon me maar weinig boeien, de show was niet slecht, maar ik herinner me de band als zijnde veel agressiever dan wat we vandaag te zien krijgen, het is niet slecht gebracht, maar waar is die energie van vroeger?
Na de toch wat teleurstellende show van Asking Alexandria gaan we naar een band die nog lang niet uitgespeeld is: Iced Earth! De band van Jon Schaffer kende doorheen de jaren heel wat veranderingen, zangers, drummers, bassisten, gitaristen, het zijn er een pak die kwamen & gingen. De huidige line-up is nu toch al enkele jaren stabiel en iedereen lijkt zo ondertussen zijn plaats gevonden te hebben. Stu Block heerst ondertussen op de vocals en eindelijk slaagt hij erin om me niet meer te doen mijmeren naar de goeie oude tijd met Matt Barlow.
Ook hun nieuwste album 'Incorruptible' was een schot in de roos en wat de mannen hier neerzetten was af. De klank, de zang, alles zat perfect en die 45 minuten vlogen veel te snel voorbij, van mij mochten deze mannen gerust hoger op de affiche staan!
De laatste Duitse pletwals van het weekend is niemand minder dan Accept! De band origineel opgericht door Udo Dirkschneider & Wolf Hoffman kende doorheen de jaren ook nogal wat ups & downs maar sinds de komst van Mark Tornillo lijkt de band eindelijk haar tweede wind gevonden te hebben. Ondertussen brachten ze 4 albums uit en staan ze elke zomer wel ergens op een podium!
Ook deze keer weer ontgoochelen de mannen niet, en hoe kan het ook met een setlist zoals deze? 'Die By The Sword', 'Pandemic', 'Restless and Wild', 'Princess of the Dark', 'Fast as a Shark', 'Metalheart', 'Teutonic terror' en uiteraard de klassieker, 'Balls to the Wall'.
Ook Arch Enemy wist een feestje te bouwen op de weide, Alissa White-Gluz gaat tekeer op het podium als een bezetene en de kracht dat deze band uitstraalt, is als een pletwals die niet te stuiten is.
Wie niet wist te overtuigen was Megadeth. De band werd aangekondigd door acteur Kristian Nairn, ook wel gekend als Hodor uit Game Of Thrones, maar Dave Mustaine zelf gaf niet echt een overtuigende indruk. Technische problemen helpen ook al niet, zowat het hele eerste nummer is Dave zijn stem nergens te bekennen en als de stem er uiteindelijk doorkomt, klinkt het hees en geforceerd.
We naderen het einde van het festival en een oude bekende uit de jaren '90 staat op de Main Stage 2: Alice in Chains stond al een tijdje op mijn lijstje van bands die ik eens wou zien en eindelijk lukt het om de band te zien. Helaas zonder Layne Staley die in 2002 aan zijn einde kwam door heroïne & cocaïne.
De grunge rock van deze mannen is perfect om eindelijk een beetje te ontspannen en tegelijk iets te eten & drinken. Is het heavy? Nee. Is het hard? Nee. Maar toch is het steengoed.
Iron Maiden! De laatste band voor mij op deze editie van Hellfest en de perfecte afsluiter, want laten we eerlijk zijn, spelen na Iron Maiden is geen geschenk! Wat een show was me dat toch weer! Wat een stage set! Het begint al met een Spitfire bij het eerste nummer en het wordt er alleen maar beter en grootser op. Bruce Dickinson zijn stem laat het nog steeds niet afweten en hij holt van de ene kant naar de andere als een Energizer Bunny op speed, je zou hem geen 59 jaar geven als je'm zo bezig ziet!
En dan heb ik het nog niet eens over de setlist! Dit is Iron Maiden op top niveau! Wat een klasse!